Mijn verhaal gaat nog verder. Op 3 mei 2021, kreeg ik een telefoontje van Frans, een neef. Zijn vader, Koos, was overleden. Hij was de broer van Nel, de laatst levende van 12 kinderen. Hij was een duizendpoot, hij kon van alles. Hij was al een jaar ziek en op het einde was het ook goed voor hem. Hij liep met zuurstof en woog niets meer. Kort gezegd: hij was op. Aan alles komt een eind, jammer genoeg. Naast Nel zijn nu ook al haar broers en zussen overleden. Nel keek graag naar het trouwboekje van haar ouders. Een boekje met de namen van haar moeder die toen zijzelf zo jong was is overleden. Iets wat ze altijd moeilijk heeft kunnen verwerken. Maar ook de naam van de 12 kinderen. En nu is alles weg. Zelf had ik het geluk dat mijn moeder 93 mocht worden. Mijn zus Ineke en broer Koos zijn er nog. Met mijn kinderen en kleinkinderen gaat het goed. Iedereen is druk met zijn of haar eigen leven. Ik merk dat ik het fijn vind om dingen op te schrijven. Om zeker te weten dat ik ze niet vergeet, of om even terug te kijken en mezelf te testen. Als je iemand zichzelf hebt zien verliezen, hoop je allemaal dat dat lot jou niet zal treffen. We gaan naar de 2^e sterfdag van Nel. Dan is het 2 jaar geleden. Ik probeer te genieten van het leven. Vertel nog steeds de anekdotes van het lenen van de step-in (corrigerende slip) van Nel als ik op controle moest voor mijn suiker.
Ik ga nog steeds een paar keer per week naar Nel. Ik vind het fijn om daar te zijn. Te zorgen dat alles netjes is. Dat zou ze fijn gevonden hebben.