In 2015 vonden onze meiden dat het tijd werd om te stoppen. Ik was 77 jaar en klaar om met pensioen te gaan. Nel en ik zouden gaan genieten van onze oude dag. Helaas ging Nel tobben met haar gezondheid. Ze vergat ook steeds meer dingen en had neerslachtig gedrag. Een onderzoek in het Gasthuis volgde. Eigenlijk op zoek naar tekenen van dementie, maar er werd een tumor ontdekt in haar hoofd. Ze kreeg paniekaanvallen en steeds meer last van vergeetachtigheid. In 2019 ging het hard. Ze ging snel achteruit. Veel slapen, pijn in haar hele lichaam en elke aanraking was te veel. Alles deed zeer. Ze riep de hele dag: “Cor, waar ben je”? Ook onze hond Timo, die we 14 jaar hadden, moesten wij laten inslapen. Dat vonden wij heel erg.
Nel huilde. Het was een van de weinige momenten dat wij emotie bij haar ontdekte. Die was heel erg afgezwakt. Achteraf allemaal tekenen dat de ziekte van Alzheimer al langer zijn verwoestende werking aan het doen was.